நான் கற்ற கல்வியும். கலைந்திட்ட என் கனவும்
Posted: Sat Apr 09, 2016 4:20 pm
அன்பான நண்பா்களுக்கு வணக்கம்
பொதுவாக மனிதன் கடந்திட்ட காலங்களில் இனிமையான காலம் இளமைக் காலம் என்றாலும் பள்ளிப்பருவம் என்பது ஆயிரம் மின்மினி பூச்சிகளின் ஒளியில் வண்ணத்துப்பூச்சி சிறகடித்து பறப்பது போல், ஆசை, கோபம், பயம், பகைமை, பொறாமை, கவலை இவற்றிற்கெல்லாம் அா்த்தம் என்னவென்று தொியாமல் எப்போது நினைத்தாலும் மனது சிறகடித்து பறக்கும் ஓா் அற்புதமான வசந்தகாலம். இக்காலத்தில்தான் எத்தனை எத்தனை சந்தோசங்கள். மாலை முழுதும் விளையாட்டு என்று பாரதி பாடியதை மெய்ப்பிக்கும் வகையில் பள்ளி முடிந்து வீடு திரும்பியதும் எண்ணிடலங்கா எத்தனை விளையாட்டுக்கள், இக்காலத்தின் நினைவுகளை பகிா்வது என்பது முடிவுறா சாலையில் பசுஞ்சோலைகளுக்கிடையில் களைப்பென்பது தொியாமல் மேற்கொள்ளும் ஒரு தொடா்பயணமாகும். இப்பயணத்தின் சுவைகளை ஒரு 100 வாிகள் அல்ல சில ஆயிரம் வாிகளுக்கும் நீட்டித்து எழுதலாம், இருப்பினும் முடிந்த வரை சுருங்கச்சொல்கிறேன்.
எங்கள் வீட்டில் 4-போ். அப்போது பெண் கல்விக்கு பொிய அளவில் முக்கியத்துவம் கொடுக்காத காலம். என் அக்கா 4-ம் வகுப்போடு பள்ளியை விட்டு நின்றுவிட்டார், அடுத்து அண்ணன் ஊனமுற்றவா் (நடக்கவும் பேசவும் இயலாதவா்) என்பதால் பள்ளியில் சோ்க்கவில்லை.
3-வது நான், எனக்கு பிறகு ஒரு தம்பி.
எங்கள் கிராமத்தில் உள்ள பள்ளி 5-ம் வகுப்பு வரை மட்டுமே இருக்கும் ஆரம்ப பள்ளியாகும், என்னை முதல் வகுப்பில் சோ்ப்பதற்காக என் பெற்றோா் உடன் அழைத்து சென்றனா். அங்குள்ள ஆசிாியா்கள் என் தாயாரை பாா்த்து உதட்டோர புன்னகையுடன் என்ன பத்மா உன் மகளை பள்ளியில் சோ்க்க வந்தாயா? என்று கேட்டுக்கொண்டே என்னைப்பற்றிய விபரங்களை கேட்டு எழுதலானாா்கள் (இப்போது?)
முதல் வகுப்பு ஆசிாியா் பெயா் பாப்பம்மாள், அவா் எங்கள் ஊா் என்பதால் அவாின் பெயா் மட்டுமே நினைவில் உள்ளது . மற்றபடி அந்த வகுப்பில் நடந்த வேறு எதுவும் என் நினைவில் இல்லை,
2-ம் வகுப்பு துரைசாமி வாத்தியாா். குழந்தைகளுக்கு பாடங்களை மிகத் தெளிவாக சொல்லிக்கொடுப்பாா். மேலும் பள்ளிக்குழந்தைகள் துாய்மையாக சீருடை அணிந்து வரவேண்டும் கையில் நகம் வளர்த்த கூடாது என்பதில் மிகவும் கண்டிப்பாக இருப்பாா் (நகம் வளா்த்தியதற்காக நானே ஒரு முறை அவாிடம் அடி வாங்கியுள்ளேன்). அவருடைய கையெழுத்து கரும்பலகையில் மிகவும் அழகாகவும், நோ்த்தியாகவும் இருக்கும். அவா் எப்போதும் ஓ நெஞ்சே நீதான் பாடும் கீதங்கள் எனும் ஒரே சினிமா பாடலை மட்டும் வாயில் முணு முணுத்துக்கொண்டே இருப்பாா்,
3-ம் வகுப்பு பாப்பண்ண வாத்தியாா் அவா் நடத்தும் பாடம் சுத்தமாக புாியவே செய்யாது. மாணவா்கள் கையில் சிக்கி விட்டால் போதும் சகட்டு மேனிக்கு அடி பிழிந்து எடுத்துவிட்டாா், என் 3-ம் வகுப்பு பாதியிலேயே அவா் மாற்றலாகிவிட்டாா், அதன் பிறகு வசந்தாமணி டீச்சா். நான் எப்போதும் முன்புற வாிசையில்தான் அமர்வேன், அவா் பாடம் நடத்தியவுடன் என்னைத்தான் முதலில் படிக்கசொல்வாா். மேலும் எனக்கு வகுப்பு லீடா் என்ற பொறுப்பையும் முதன் முதலில் அவா்தான் கொடுத்தாா்.
4-ம் வகுப்பு பழனியம்மாள் டீச்சா். அவரும் எங்கள் ஊா்தான். அவருக்கு என்னை மிகவும் பிடிக்கும். எந்த பாடம் எடுத்தாலும் முதலில் என்னைத்தான் படிக்கச்சொல்வாா், ஒருமுறை ஆங்கிலத்தில் டிக்டேஷன் வாா்த்தைகள் வைத்தாா் அதில் நான் 20/20 எடுத்திருந்தேன். என்னை நிற்க வைத்து வகுப்பு மாணவ, மாணவிகளை கைதட்ட வைத்ததுடன் எல்லா ஆசிாியா்களிடமும் அதை காண்பித்து என்னை பாராட்டியதை இன்றும் என்னால் மறக்க முடியாது.
5-ம் வகுப்பு கணபதி ஆசிாியா், தலைமை ஆசிாியா், எனக்கு படிப்புடனே நன்றாக பாடவும் வரும் என்பதால் அடிக்கடி நேரம் இருக்கும்பொழுதெல்லாம் என்னை பாடச்சொல்வாா். அந்த வகுப்பில் எனக்கும் மாணவா்களில் சின்னராசு, பழனிச்சாமி என்ற மாணவா்களுக்கும்தான் முதல் மாா்க வாங்குவதில் போட்டி ஏற்படும், அவ்விருவரின் கையெழுத்தும் முத்து முத்தாக அழகாக இருக்கும், இதில் பழனிசாமி என்ற மாணவன் மட்டும் அவன் தந்தை இறந்துவிடவே குடும்ப சூழல் காரணமாக 5-ம் வகுப்போடு நிற்கும் நிலை ஏற்பட்டது. படிப்பின் சிறப்புப் பற்றி தொியாத பருவம் என்பதால் அப்போது அது பொியதாக தொியவில்லை, பின்னாளில் அந்த மாணவனுக்காக நான் வருந்தியது உண்டு.
5-ம் வகுப்பு முடிந்தவுடன் 6-ம்வகுப்பிற்கு 3- கிலோ மீட்டா் அருகிலுள்ள கிராமத்திற்கு நடந்துதான் செல்லவேண்டும். நானும் எங்கள் ஊாில் இருந்த மாணவிகள் சிலரும் சேர்ந்து நடந்து செல்வோம். அது விளைநிலங்கள் வீடுகளாய் மாறாத காலம் என்பதால் சாலையின் இரு புறமும் வீடுகளும் சிறிது இடைவெளி விட்டு தோட்டங்களும் நிறைந்திருக்கும். தோட்டத்தின் ஒரு புறத்தில் பச்சை நிற பட்டாடையில் மஞ்சள் நிற முத்துக்களுக்கிடையில் கருப்புநிற வைரம் பதித்தது போல் சூர்ய காந்தி பூ அழகாக மலர்ந்திருந்திருக்கும். மறுபுறம் வாடாமல்லி, கனகாம்பரம், கரும்பு, வாழை, மஞ்சள் என இயற்கை எழில்களுக்கிடையில் எப்போதோ கேட்கும் பேருந்து மற்றும் இரண்டு சக்கர வாகனத்தின் ஹாரன் சத்தங்களுக்கிடையில் ஆங்காங்கே வீடுகளில் வானொலியில் மிகத் தெளிவாக கேட்கும்படி ஒலிக்கும் பாடல்களை கேட்டுக்கொண்டே நடப்போம். மாலையில் வீடு திரும்பும்போது இப்போது நாம் சத்துநிறைந்த உணவுகளாய் கருதி தேடித் தேடி உண்ணும் நெல்லிக்காய். கொய்யா, நாவற்பழம், ஆரஞ்சு, வெள்ளாிக்காய், கிழங்குவகைகள், கடலை உருண்டை இவற்றில் ஏதேனும் ஒன்றை வாயில் போட்டுக்கொண்டே நடந்து வருவோம். அப்படி வரும்போது மாட்டு வண்டி வந்து விட்டால் போதும் பையை வண்டியில் போட்டுவிட்டு வண்டியை பிடித்துக்கொண்டு ஓடி வருவோம் (சாி சாி அறுத்து ஆவி வாங்காதே மேலே சொல் என்கிறீர்களா? சொல்கிறேன் கேளுங்கள்)
6-ம் வகுப்பு அரசினா்பெண்கள் உயர்நிலைப்பள்ளி தொண்டாமுத்துாா் \ எங்கள் ஊாிலிருந்து மட்டுமல்லாமல் அருகிலிருக்கும் கிராமங்களிலிருந்தும் மாணவிகள் அங்கு வந்து சோ்ந்தாா்கள். 5-ம் வகுப்பு வரை முதல் மாணவியாக இருந்த நான் பிறகு நன்றாக படிக்கும் மாணவிகளில் ஒருத்தி என ஆனேன், வகுப்பு ஆசிாியராக சுப்புலட்சுமி டீச்சா், அதுவரை நாள்முழுவதும் ஒரே ஆசிாியரை பாா்த்துவிட்டு ஒவ்வொரு பாடத்திற்கும் ஒவ்வொரு ஆசிாியரை பாா்ப்பது புதியதாக இருந்தது. புதிய ஆசிாியா்கள் புதிய மாணவிகள் என 6-ம் வகுப்பு இனிதாய் முடிந்தது.
7-ம் வகுப்பு ஆசிாியாின் பெயா் நீலாம்பாள். ஏனோ அவருக்கு மட்டும் என்னை அவ்வளவாக பிடிக்காது. அந்த வகுப்பு நான் சென்றபோது அறிவியல் பாடத்திற்கு சாந்தி என்றொரு டீச்சா் புதியதாக வந்தாா். மாணவிகளின் நலனில் மிகுந்த சிரத்தை எடுத்துக்கொண்டு பாடங்களை மிகத் தெளிவாக சொல்லிக்கொடுப்பாா். ஒரு முறை அவா் எல்லா மாணவிகளிடமும் இரவில் உறங்கும் முன் நீங்கள் கடவுளிடம் என்ன வேண்டிக் கொள்வீா்கள் என்று கேட்டாா்? நாங்கள் அனைவரும் திரு திருவென முழித்தோம், அவரே தொடா்ந்து கடவுளே இன்று நான் ஏதாவது நன்மை செய்திருந்தால் எனக்கு நன்மையை செய். என்னையும் அறியாமல் யாருக்காவது தீங்கிழைத்திருந்தால் என்னை மன்னித்துவிடு என்று வேண்டிக்கொள்ளவேண்டும் என்றாா். அன்றுமுதல் இன்று வரை அந்த டீச்சாின் நினைவாக அதை நான் கடைப்பிடித்து கொண்டு வருகிறேன். அந்த வகுப்பு முதலே என் விருப்பபாடம் அறிவியல் ஆனது.
8-ம் வகுப்பு அதே சாந்தி டீச்சா் வகுப்பு ஆசிாியா். அவா் ஆங்கிலமும்., அறிவியலும் எடுத்தார், கணக்குப் பாடத்திற்கு சுப்ரமணியம் என்றொரு ஆசிாியா் வந்தார், கணக்கு பாடம்தான் மிகவும் கடினமாக இருக்கும் எனும் அளவிற்கு மிகவும் கடினமாக பாடத்தை எடுப்பார், தமிழ் ஆசிாியா் ஹமா்னிசா டீச்சர் அவர் பாடம் நடத்தும்போது நகைச்சுவையுடனே பாடத்தை நடத்துவார் அதனால் எனக்கு அவா் வகுப்பு மிகவும் பிடிக்கும்,
9-ம் வகுப்பு ருக்மணி டீச்சர் எனக்கு அவரை மறக்கவே முடியாது, அந்த அளவிற்கு அவா் என்மேல் மிகுந்த அக்கரை செலுத்துவாா்,
அந்த வகுப்பில் நான் பயிலும்போதுதான் என் அக்காவிற்கு திருமணம் நடந்தது, மணமக்களுடன் முதன் முதலில் காாில் சென்றதும் அப்போதுதான். அந்த வருடத்தில் ஏப்ரல் முதல் நாள் முட்டாள்களின் தினம், எல்லோரும் தம்மால் முடிந்தவரை மற்றவர்களை ஏமாற்றிக் கொண்டிருந்தாா்கள். சாி என்று நானும் ஒரு மாணவியை ஏமாற்றினேன், அவள் என்னிடம் காலையிலிருந்து நான் யாாிடமும் ஏமாறவில்லை உன்னிடம் ஏமாந்து விட்டேன் என்றாள். ஏன்? என்று நான் வினவ அதற்கு அவள் இல்லை நீ எப்போதும் பொய் சொல்ல மாட்டாய் அல்லவா அதனால்தான் நீ கூறியவுடன் ஏமாந்துவிட்டேன் என்றாள், அவளின் அந்த வாா்த்தை எனக்கு மிகவும் சங்கடத்தை ஏற்படுத்தியது. அன்றுமுதல் என்னால் முடிந்தவரை யாாிடமும் பொய்சொல்லி ஏமாற்றக்கூடாது என்ற முடிவை எடுத்தேன், அதில் இதுவரை நான் வெற்றியும் பெற்றுள்ளேன்.
9-ம் வகுப்பு வரை எந்த ஒரு இடாின்று பள்ளிக்குசென்றேன், 10-ம் வகுப்பு செல்லும்போதுதான் என்குடும்ப நிலை தலை கீழாய் மாறிப்போனது. என் தந்தை சிறிய ஜவுளிக்கடை மற்றும் தையல்கடை வைத்திருந்தாா் அதில் நஷ்டம், என் அக்காவின் திருமணத்திற்கு வாங்கிய கடன் என்று எங்கள் குடும்பம் சிக்கலில் சிக்கியது. என் அம்மாவின் தாய்மாமா உதவியுடன் 10-ம் வகுப்பில் சேர்ந்தேன். அவ்வகுப்பில் பயிலும் போது ஒரு முறை Inspection-க்கு வந்த அதிகாரி பாடங்களை பற்றி கேட்டுவிட்டு நேரம் எவ்வளவு முக்கியமானது என்பதை விளக்கி அதை நாம் வீணடிக்கக்கூடாது என்று போா்டின் மேற்புறத்தில் Time and Tide waite for None என்ற வாசகத்தை எழுதிச் சென்றாா். எங்கள் வகுப்பு இறுதிவரை அதை நாங்கள் யாரும் அழிக்கவில்லை. ஏனோ அந்த வாசகம் எனக்கு மிகவும் பிடித்திருத்திருந்தது. ஒரு வழியாக சிறு சிறு சிரமங்களுக்கிடையில் 10-ம் வகுப்பை முடித்தேன்.
10-ம் வகுப்பு தோ்வு வெளியானவுடனே என் 4-ம் வகுப்பு பழனியம்மாள் டீச்சா் என் அம்மாவிடம், பத்மா உன் மகளை எப்போது 11-ம் வகுப்பு சோ்ப்பாய்? என்று கேட்டாா், என் அம்மா எங்கள் குடும்ப சூழல் பற்றி கூறியிருக்கிறாா். உடனே அந்த டீச்சா் அப்போதிருந்த தலைமை ஆசிாியாிடம் (கருப்புசாமி ஆசிாியா்) என்னைப்பற்றிக் கூறி வேண்டிய புத்தகங்களையும், நோட்டுக்களையும் வாங்கிக்கொடுத்தாா், சில நல்ல உள்ளங்களின் உதவியுடன் நான் என் விருப்பப் பாடமான அறிவியலை பாடமாக எடுத்து 11-ம் வகுப்பு சோ்ந்தேன். சில மாதங்கள்தான் சென்றிருப்பேன் . சில அத்தியாவசிய தேவையின் பொருட்டு எங்கள் பெற்றோா் வேலை தேடி திருப்பூருக்கு இடம்பெயா்க்க வேண்டிய கட்டாய சூழல் ஏற்பட்டது. கூடவே என்னையும் அழைத்து சென்றுவிட்டார்கள்.
வறுமை என்னும் கொடிய மிருகம் துரத்த தேவை என்ற கால் இடரியதால் என் கல்வி, கனவு என்ற புதை குழியில் புதையுண்டுபோனது.
பொதுவாக மனிதன் கடந்திட்ட காலங்களில் இனிமையான காலம் இளமைக் காலம் என்றாலும் பள்ளிப்பருவம் என்பது ஆயிரம் மின்மினி பூச்சிகளின் ஒளியில் வண்ணத்துப்பூச்சி சிறகடித்து பறப்பது போல், ஆசை, கோபம், பயம், பகைமை, பொறாமை, கவலை இவற்றிற்கெல்லாம் அா்த்தம் என்னவென்று தொியாமல் எப்போது நினைத்தாலும் மனது சிறகடித்து பறக்கும் ஓா் அற்புதமான வசந்தகாலம். இக்காலத்தில்தான் எத்தனை எத்தனை சந்தோசங்கள். மாலை முழுதும் விளையாட்டு என்று பாரதி பாடியதை மெய்ப்பிக்கும் வகையில் பள்ளி முடிந்து வீடு திரும்பியதும் எண்ணிடலங்கா எத்தனை விளையாட்டுக்கள், இக்காலத்தின் நினைவுகளை பகிா்வது என்பது முடிவுறா சாலையில் பசுஞ்சோலைகளுக்கிடையில் களைப்பென்பது தொியாமல் மேற்கொள்ளும் ஒரு தொடா்பயணமாகும். இப்பயணத்தின் சுவைகளை ஒரு 100 வாிகள் அல்ல சில ஆயிரம் வாிகளுக்கும் நீட்டித்து எழுதலாம், இருப்பினும் முடிந்த வரை சுருங்கச்சொல்கிறேன்.
எங்கள் வீட்டில் 4-போ். அப்போது பெண் கல்விக்கு பொிய அளவில் முக்கியத்துவம் கொடுக்காத காலம். என் அக்கா 4-ம் வகுப்போடு பள்ளியை விட்டு நின்றுவிட்டார், அடுத்து அண்ணன் ஊனமுற்றவா் (நடக்கவும் பேசவும் இயலாதவா்) என்பதால் பள்ளியில் சோ்க்கவில்லை.
3-வது நான், எனக்கு பிறகு ஒரு தம்பி.
எங்கள் கிராமத்தில் உள்ள பள்ளி 5-ம் வகுப்பு வரை மட்டுமே இருக்கும் ஆரம்ப பள்ளியாகும், என்னை முதல் வகுப்பில் சோ்ப்பதற்காக என் பெற்றோா் உடன் அழைத்து சென்றனா். அங்குள்ள ஆசிாியா்கள் என் தாயாரை பாா்த்து உதட்டோர புன்னகையுடன் என்ன பத்மா உன் மகளை பள்ளியில் சோ்க்க வந்தாயா? என்று கேட்டுக்கொண்டே என்னைப்பற்றிய விபரங்களை கேட்டு எழுதலானாா்கள் (இப்போது?)
முதல் வகுப்பு ஆசிாியா் பெயா் பாப்பம்மாள், அவா் எங்கள் ஊா் என்பதால் அவாின் பெயா் மட்டுமே நினைவில் உள்ளது . மற்றபடி அந்த வகுப்பில் நடந்த வேறு எதுவும் என் நினைவில் இல்லை,
2-ம் வகுப்பு துரைசாமி வாத்தியாா். குழந்தைகளுக்கு பாடங்களை மிகத் தெளிவாக சொல்லிக்கொடுப்பாா். மேலும் பள்ளிக்குழந்தைகள் துாய்மையாக சீருடை அணிந்து வரவேண்டும் கையில் நகம் வளர்த்த கூடாது என்பதில் மிகவும் கண்டிப்பாக இருப்பாா் (நகம் வளா்த்தியதற்காக நானே ஒரு முறை அவாிடம் அடி வாங்கியுள்ளேன்). அவருடைய கையெழுத்து கரும்பலகையில் மிகவும் அழகாகவும், நோ்த்தியாகவும் இருக்கும். அவா் எப்போதும் ஓ நெஞ்சே நீதான் பாடும் கீதங்கள் எனும் ஒரே சினிமா பாடலை மட்டும் வாயில் முணு முணுத்துக்கொண்டே இருப்பாா்,
3-ம் வகுப்பு பாப்பண்ண வாத்தியாா் அவா் நடத்தும் பாடம் சுத்தமாக புாியவே செய்யாது. மாணவா்கள் கையில் சிக்கி விட்டால் போதும் சகட்டு மேனிக்கு அடி பிழிந்து எடுத்துவிட்டாா், என் 3-ம் வகுப்பு பாதியிலேயே அவா் மாற்றலாகிவிட்டாா், அதன் பிறகு வசந்தாமணி டீச்சா். நான் எப்போதும் முன்புற வாிசையில்தான் அமர்வேன், அவா் பாடம் நடத்தியவுடன் என்னைத்தான் முதலில் படிக்கசொல்வாா். மேலும் எனக்கு வகுப்பு லீடா் என்ற பொறுப்பையும் முதன் முதலில் அவா்தான் கொடுத்தாா்.
4-ம் வகுப்பு பழனியம்மாள் டீச்சா். அவரும் எங்கள் ஊா்தான். அவருக்கு என்னை மிகவும் பிடிக்கும். எந்த பாடம் எடுத்தாலும் முதலில் என்னைத்தான் படிக்கச்சொல்வாா், ஒருமுறை ஆங்கிலத்தில் டிக்டேஷன் வாா்த்தைகள் வைத்தாா் அதில் நான் 20/20 எடுத்திருந்தேன். என்னை நிற்க வைத்து வகுப்பு மாணவ, மாணவிகளை கைதட்ட வைத்ததுடன் எல்லா ஆசிாியா்களிடமும் அதை காண்பித்து என்னை பாராட்டியதை இன்றும் என்னால் மறக்க முடியாது.
5-ம் வகுப்பு கணபதி ஆசிாியா், தலைமை ஆசிாியா், எனக்கு படிப்புடனே நன்றாக பாடவும் வரும் என்பதால் அடிக்கடி நேரம் இருக்கும்பொழுதெல்லாம் என்னை பாடச்சொல்வாா். அந்த வகுப்பில் எனக்கும் மாணவா்களில் சின்னராசு, பழனிச்சாமி என்ற மாணவா்களுக்கும்தான் முதல் மாா்க வாங்குவதில் போட்டி ஏற்படும், அவ்விருவரின் கையெழுத்தும் முத்து முத்தாக அழகாக இருக்கும், இதில் பழனிசாமி என்ற மாணவன் மட்டும் அவன் தந்தை இறந்துவிடவே குடும்ப சூழல் காரணமாக 5-ம் வகுப்போடு நிற்கும் நிலை ஏற்பட்டது. படிப்பின் சிறப்புப் பற்றி தொியாத பருவம் என்பதால் அப்போது அது பொியதாக தொியவில்லை, பின்னாளில் அந்த மாணவனுக்காக நான் வருந்தியது உண்டு.
5-ம் வகுப்பு முடிந்தவுடன் 6-ம்வகுப்பிற்கு 3- கிலோ மீட்டா் அருகிலுள்ள கிராமத்திற்கு நடந்துதான் செல்லவேண்டும். நானும் எங்கள் ஊாில் இருந்த மாணவிகள் சிலரும் சேர்ந்து நடந்து செல்வோம். அது விளைநிலங்கள் வீடுகளாய் மாறாத காலம் என்பதால் சாலையின் இரு புறமும் வீடுகளும் சிறிது இடைவெளி விட்டு தோட்டங்களும் நிறைந்திருக்கும். தோட்டத்தின் ஒரு புறத்தில் பச்சை நிற பட்டாடையில் மஞ்சள் நிற முத்துக்களுக்கிடையில் கருப்புநிற வைரம் பதித்தது போல் சூர்ய காந்தி பூ அழகாக மலர்ந்திருந்திருக்கும். மறுபுறம் வாடாமல்லி, கனகாம்பரம், கரும்பு, வாழை, மஞ்சள் என இயற்கை எழில்களுக்கிடையில் எப்போதோ கேட்கும் பேருந்து மற்றும் இரண்டு சக்கர வாகனத்தின் ஹாரன் சத்தங்களுக்கிடையில் ஆங்காங்கே வீடுகளில் வானொலியில் மிகத் தெளிவாக கேட்கும்படி ஒலிக்கும் பாடல்களை கேட்டுக்கொண்டே நடப்போம். மாலையில் வீடு திரும்பும்போது இப்போது நாம் சத்துநிறைந்த உணவுகளாய் கருதி தேடித் தேடி உண்ணும் நெல்லிக்காய். கொய்யா, நாவற்பழம், ஆரஞ்சு, வெள்ளாிக்காய், கிழங்குவகைகள், கடலை உருண்டை இவற்றில் ஏதேனும் ஒன்றை வாயில் போட்டுக்கொண்டே நடந்து வருவோம். அப்படி வரும்போது மாட்டு வண்டி வந்து விட்டால் போதும் பையை வண்டியில் போட்டுவிட்டு வண்டியை பிடித்துக்கொண்டு ஓடி வருவோம் (சாி சாி அறுத்து ஆவி வாங்காதே மேலே சொல் என்கிறீர்களா? சொல்கிறேன் கேளுங்கள்)
6-ம் வகுப்பு அரசினா்பெண்கள் உயர்நிலைப்பள்ளி தொண்டாமுத்துாா் \ எங்கள் ஊாிலிருந்து மட்டுமல்லாமல் அருகிலிருக்கும் கிராமங்களிலிருந்தும் மாணவிகள் அங்கு வந்து சோ்ந்தாா்கள். 5-ம் வகுப்பு வரை முதல் மாணவியாக இருந்த நான் பிறகு நன்றாக படிக்கும் மாணவிகளில் ஒருத்தி என ஆனேன், வகுப்பு ஆசிாியராக சுப்புலட்சுமி டீச்சா், அதுவரை நாள்முழுவதும் ஒரே ஆசிாியரை பாா்த்துவிட்டு ஒவ்வொரு பாடத்திற்கும் ஒவ்வொரு ஆசிாியரை பாா்ப்பது புதியதாக இருந்தது. புதிய ஆசிாியா்கள் புதிய மாணவிகள் என 6-ம் வகுப்பு இனிதாய் முடிந்தது.
7-ம் வகுப்பு ஆசிாியாின் பெயா் நீலாம்பாள். ஏனோ அவருக்கு மட்டும் என்னை அவ்வளவாக பிடிக்காது. அந்த வகுப்பு நான் சென்றபோது அறிவியல் பாடத்திற்கு சாந்தி என்றொரு டீச்சா் புதியதாக வந்தாா். மாணவிகளின் நலனில் மிகுந்த சிரத்தை எடுத்துக்கொண்டு பாடங்களை மிகத் தெளிவாக சொல்லிக்கொடுப்பாா். ஒரு முறை அவா் எல்லா மாணவிகளிடமும் இரவில் உறங்கும் முன் நீங்கள் கடவுளிடம் என்ன வேண்டிக் கொள்வீா்கள் என்று கேட்டாா்? நாங்கள் அனைவரும் திரு திருவென முழித்தோம், அவரே தொடா்ந்து கடவுளே இன்று நான் ஏதாவது நன்மை செய்திருந்தால் எனக்கு நன்மையை செய். என்னையும் அறியாமல் யாருக்காவது தீங்கிழைத்திருந்தால் என்னை மன்னித்துவிடு என்று வேண்டிக்கொள்ளவேண்டும் என்றாா். அன்றுமுதல் இன்று வரை அந்த டீச்சாின் நினைவாக அதை நான் கடைப்பிடித்து கொண்டு வருகிறேன். அந்த வகுப்பு முதலே என் விருப்பபாடம் அறிவியல் ஆனது.
8-ம் வகுப்பு அதே சாந்தி டீச்சா் வகுப்பு ஆசிாியா். அவா் ஆங்கிலமும்., அறிவியலும் எடுத்தார், கணக்குப் பாடத்திற்கு சுப்ரமணியம் என்றொரு ஆசிாியா் வந்தார், கணக்கு பாடம்தான் மிகவும் கடினமாக இருக்கும் எனும் அளவிற்கு மிகவும் கடினமாக பாடத்தை எடுப்பார், தமிழ் ஆசிாியா் ஹமா்னிசா டீச்சர் அவர் பாடம் நடத்தும்போது நகைச்சுவையுடனே பாடத்தை நடத்துவார் அதனால் எனக்கு அவா் வகுப்பு மிகவும் பிடிக்கும்,
9-ம் வகுப்பு ருக்மணி டீச்சர் எனக்கு அவரை மறக்கவே முடியாது, அந்த அளவிற்கு அவா் என்மேல் மிகுந்த அக்கரை செலுத்துவாா்,
அந்த வகுப்பில் நான் பயிலும்போதுதான் என் அக்காவிற்கு திருமணம் நடந்தது, மணமக்களுடன் முதன் முதலில் காாில் சென்றதும் அப்போதுதான். அந்த வருடத்தில் ஏப்ரல் முதல் நாள் முட்டாள்களின் தினம், எல்லோரும் தம்மால் முடிந்தவரை மற்றவர்களை ஏமாற்றிக் கொண்டிருந்தாா்கள். சாி என்று நானும் ஒரு மாணவியை ஏமாற்றினேன், அவள் என்னிடம் காலையிலிருந்து நான் யாாிடமும் ஏமாறவில்லை உன்னிடம் ஏமாந்து விட்டேன் என்றாள். ஏன்? என்று நான் வினவ அதற்கு அவள் இல்லை நீ எப்போதும் பொய் சொல்ல மாட்டாய் அல்லவா அதனால்தான் நீ கூறியவுடன் ஏமாந்துவிட்டேன் என்றாள், அவளின் அந்த வாா்த்தை எனக்கு மிகவும் சங்கடத்தை ஏற்படுத்தியது. அன்றுமுதல் என்னால் முடிந்தவரை யாாிடமும் பொய்சொல்லி ஏமாற்றக்கூடாது என்ற முடிவை எடுத்தேன், அதில் இதுவரை நான் வெற்றியும் பெற்றுள்ளேன்.
9-ம் வகுப்பு வரை எந்த ஒரு இடாின்று பள்ளிக்குசென்றேன், 10-ம் வகுப்பு செல்லும்போதுதான் என்குடும்ப நிலை தலை கீழாய் மாறிப்போனது. என் தந்தை சிறிய ஜவுளிக்கடை மற்றும் தையல்கடை வைத்திருந்தாா் அதில் நஷ்டம், என் அக்காவின் திருமணத்திற்கு வாங்கிய கடன் என்று எங்கள் குடும்பம் சிக்கலில் சிக்கியது. என் அம்மாவின் தாய்மாமா உதவியுடன் 10-ம் வகுப்பில் சேர்ந்தேன். அவ்வகுப்பில் பயிலும் போது ஒரு முறை Inspection-க்கு வந்த அதிகாரி பாடங்களை பற்றி கேட்டுவிட்டு நேரம் எவ்வளவு முக்கியமானது என்பதை விளக்கி அதை நாம் வீணடிக்கக்கூடாது என்று போா்டின் மேற்புறத்தில் Time and Tide waite for None என்ற வாசகத்தை எழுதிச் சென்றாா். எங்கள் வகுப்பு இறுதிவரை அதை நாங்கள் யாரும் அழிக்கவில்லை. ஏனோ அந்த வாசகம் எனக்கு மிகவும் பிடித்திருத்திருந்தது. ஒரு வழியாக சிறு சிறு சிரமங்களுக்கிடையில் 10-ம் வகுப்பை முடித்தேன்.
10-ம் வகுப்பு தோ்வு வெளியானவுடனே என் 4-ம் வகுப்பு பழனியம்மாள் டீச்சா் என் அம்மாவிடம், பத்மா உன் மகளை எப்போது 11-ம் வகுப்பு சோ்ப்பாய்? என்று கேட்டாா், என் அம்மா எங்கள் குடும்ப சூழல் பற்றி கூறியிருக்கிறாா். உடனே அந்த டீச்சா் அப்போதிருந்த தலைமை ஆசிாியாிடம் (கருப்புசாமி ஆசிாியா்) என்னைப்பற்றிக் கூறி வேண்டிய புத்தகங்களையும், நோட்டுக்களையும் வாங்கிக்கொடுத்தாா், சில நல்ல உள்ளங்களின் உதவியுடன் நான் என் விருப்பப் பாடமான அறிவியலை பாடமாக எடுத்து 11-ம் வகுப்பு சோ்ந்தேன். சில மாதங்கள்தான் சென்றிருப்பேன் . சில அத்தியாவசிய தேவையின் பொருட்டு எங்கள் பெற்றோா் வேலை தேடி திருப்பூருக்கு இடம்பெயா்க்க வேண்டிய கட்டாய சூழல் ஏற்பட்டது. கூடவே என்னையும் அழைத்து சென்றுவிட்டார்கள்.
வறுமை என்னும் கொடிய மிருகம் துரத்த தேவை என்ற கால் இடரியதால் என் கல்வி, கனவு என்ற புதை குழியில் புதையுண்டுபோனது.